تلاشی هدفمند (انتظاری...)

«احب الاعمال الى اللّه عزّوجلّ انتظار الفرج.»

گرچه به ظاهر در ترجمه این حدیث شریف، فرقى بین دو تعبیر، «الى اللّه» و «عنداللّه» نیست، یعنى در هر دو صورت مى توان آن را «در نزد خدا» معنا کرد; لکن بعید نیست واژه اوّل ـ الى ـ که در اصل به معناى «سوى و جهت و طرف» استعمال مى شود، در اینجا نیز حاکى از عنایتى خاصّ باشد که با حکمت و دقّتى که در فرمایش معصومین(علیهم السلام)نهفته است، مى تواند نشاندهنده حرکتى با سمت و سویى الهى باشد.

به عبارت دیگر وقتى پیامبر خدا(صلى الله علیه وآله وسلم) که لسان صدق خداوندى است و امیرالمؤمنین(علیه السلام)که امیر بیان است به جاى «احب الاعمال عنداللّه» عبارت «احب الاعمال الى اللّه» را در مورد انتظار به کار مى گیرند، گویا به حرکت آفرینى انتظار نظر دارند، گویا بر آن هستند که انتظار را به عنوان عامل پویایى و رشد «الى اللّه» و پشتوانه حرکت به سوى خدا معرّفى نمایند.

پس «انتظار فرج» کار است، حرکت است، تلاشى هدفمند است و با بى هدفى و سکون و تن آسایى سازگارى ندارد.

دیگر اینکه در انتظار چون حرکت و عملى در راستاى اراده خداوند و در جهت عملى شدن وعده هاى او صورت مى گیرد، محبوب خداست.

 و دیگر اینکه چون انتظار در تحقّق احکام الهى و آرمانهاى توحیدى نقشى تعیین کننده تر از سایر اعمال دارد، بیشتر از آنها مورد محبّت خداست.

برگرفته از کتاب بهار و باران

بحارالأنوار، ج 52، ص 133، باب 22